Czasem mam wrażenie, że to nie ludzie mają koty, ale to koty mają swoich ludzi. Robią z nimi co chcą i kiedy chcą.
Ja, moi bracia i reszta naszej ulicy spędzaliśmy dzieciństwo na obrzeżach małego miasteczka - właściwie na wsi. Byliśmy wychowywani w sposób, który psychologom śni się zazwyczaj w koszmarach zawodowych, czyli patologiczny. Na szczęście, nasi starzy nie wiedzieli, że są patologicznymi rodzicami. My nie wiedzieliśmy, że jesteśmy patologicznymi dziećmi. W tej słodkiej niewiedzy przyszło nam spędzić nasz wiek dziecięcy. Wspominany z nostalgią nasze szalone lata 80.: Wszyscy należeliśmy do bandy osiedlowej i mogliśmy bawić się na licznych w naszej okolicy budowach. Gdy w stopę wbił się gwóźdź, matka go wyciągnęła i odkażała ranę fioletem. Następnego dnia znowu szliśmy się bawić na budowę. Matka nie drżała ze strachu, że się pozabijamy. Wiedziała, że pasek uczy zasad BHZ (Bezpieczeństwo i Higiena Zabawy).
Pewien szef kuchni zdecydował się na świąteczny prezent dla dzieci swoich sąsiadów, dziewczynek w wieku 5 i 7 lat. Kupił 4,5 kg marcepanu i zdecydował się na stworzenie świni. Rzucił się w wir pracy i okazało się, że ma niesamowity, hiperrealistyczny talent rzeźbiarski. Wyszedł naprawdę niezły hardkor - dzieciaki dostały jednak coś innego.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą