Jak pokaże już wszystko, to wraca do boxa. Do dzisiaj naukowcy nie umieją rozgryźć tej tajemnicy natury, w jaki sposób one znajdują drogę powrotną do jadącej ciężarówki i się nie nie pomylą. Były przypadki, że auto jechało tunelem, a dżipi-eska czaiła się już na drugim końcu, wypatrując swoim doskonałym do wypatrywania wzrokiem właściwego auta. 

Kiedyś był przypadek, że ciężarówka płynęła promem, a dżipi-eska nie mogła go dogonić, bo był wyjątkowo silny wiatr. Próbowała, ale ciągle ją znosiło na brzeg. Dopingowali ją stojący na nabrzeżu ludzie, małe gryzonie i kilka żuków gnojarzy. Mimo dopingu i ciepłych słów rzucanych na wiatr, dżipi-eska nie dawała rady. Wyryła zatem na jakimś słupie przy zjeździe z promu wszystkie dane - wszystko, co wiedziała - tak, żeby inne dżipi-eski to odnalazły, gdy będą wracać tą ciężarówką z powrotem. A sama umarła ze zmęczenia, przedtem oddawszy organy do przeszczepów. Inne dżipi-eski odnalazły ten słup z danymi, zapamiętały wszystko dokładnie, a potem zrelacjonowały w firmie. Później 3 dni piły z żalu śpiewając pieśni o bohaterstwie tej małej wenezuelskiej pszczółki, ich przyjaciółce, która do końca wypełniała swe obowiązki. Mogła przecież olać sprawę i napisać SMS-a do firmy, że się nie da... ale nie zrobiła tego. Do końca swych chwil była w pełni profesjonalna i odpowiedzialna za powierzone jej zadanie, kładąc na szali własne życie.
Dziś w tym miejscu stoi mały pomnik, na cześć małej dżipi-eski o wielkim sercu. Co rok, w rocznicę tych wydarzeń, zjeżdżają się tam dżipi-eski z całego świata i rodzina żuków gnojarzy ze znajomymi. To ta rodzina, która była świadkiem wydarzeń tamtego wietrznego dnia. To właśnie oni, mimo braku gnoju na nabrzeżu, wznieśli ten postument.

W naszej firmie wisi portret tej, która od nas odeszła wykonując swe obowiązki. Mamy także kilka oprawionych zdjęć z ostatniej uroczystości rocznicowej. Były wspominki, alkohol i zorganizowane zawody w pchaniu kulek zrobionych przez żuki. Super impreza. Śmiechu... kupa była. 

W każdym razie my jesteśmy z systemu bardzo zadowoleni. Dodatkowo po każdej trasie z boxu wyciągamy plastry miodu, bo dżipi-eski nie umieją odpoczywać, więc na każdej pauzie zbierają nektar. Miód sprzedajemy, co w obecnej sytuacji pozwala nam prowadzić transport na plusie.